Evenveel gelopen als gelachen: Dublin!

Als ik terugkijk op de afgelopen dagen dan ben ik vooral verwonderd over hoe snel je mensen goed leert kennen. De afgelopen paar dagen heb ik heel veel gelachen als dat ik gelopen heb, wat resulteert in spierpijn in mijn kaken maar ook in mijn kuiten. Na een rustig weekend in Hull vertrok ik maandag met Nicole, Franziska, Pit en Francois naar Leeds. Gelukkig deze keer niet een heel vroege trein, dus lekker uitslapen tot een uurtje of 9, de laatste spullen in mijn Eastpak stoppen en GAAN! Leeds bleek, zoals al door meerdere mensen aangekondigd, een echte shopstad te zijn. We hadden genoeg tijd om te winkelen, het enige wat ontbrak was 1) onbeperkt limiet op de creditcard en 2) ruimte in mijn tas voor nieuwe aankopen. Dus na heel veel window-shopping was het tijd om te dineren, in een echte engelse pub. Daarna zijn we met de bus naar het vliegveld gegaan, waar een nieuw avontuur begon. Namelijk: inchecken. Alle vier, op Pit na, waren al door de beveiliging heen. Francois wachtte eventjes op Pit, en riep na een tijdje dat er iets mis was. Pit had namelijk het verkeerde vliegticket geboekt! In plaats van een ticket voor 7 april, had hij een ticket voor 10 april online gekocht. Waarom hij daar niet eerder achter gekomen is, weet niemand. We vonden het al vreemd dat hij maar 10 euro betaald had voor zijn vluchten terwijl hij later boekte dan wij… In ieder geval, na heen en weer gebel en gesms, want wij waren al in een ander gedeelte, bleek dat Pit een aantal opties had: of een ticket kopen voor deze vlucht, a 200 euro, of de vlucht de volgende ochtend boeken, die was 70 euro, of teruggaan naar Hull. Pit besloot even rustig de tijd te nemen om na te denken, wat niet onverstandig leek. Terwijl wij vieren verder liepen naar de gate, smste hij dat hij de vlucht voor de volgende ochtend zou boeken en dat hij de nacht op het vliegveld door zou brengen.
De vlucht ging heel snel, en nadat ik genoten had van een lekker sterke Engelse thee (uhm) landden we alweer. We renden naar de douane, omdat de laatste bus naar het centrum om 23:30 zou vertrekken. Om 23:35 waren we buiten, en de bus was al weg. Gelukkig stond er ook nog een AirCoach, een bus die ook naar het centrum ging. Toen hoorden we dat Pit’s moeder er niet in was geslaagd om vanuit Duitsland het vliegticket voor de volgende dag te boeken omdat de online boekin al gesloten was. De laatste bus van het vliegveld naar Leeds treinstation was echter ook al vertrokken, dus Pit besloot op het vliegveld te blijven en de volgende dag de eerste trein naar Hull te pakken. We voelden ons allemaal een beetje aangeslagen omdat hij niet mee kon komen.

Het hostel waar we verbleven, Generator Hostel, was erg groot. Bij het inchecken ging vanalles mis: we moesten volgens de receptionist ook het bedrag voor Pit betalen, wat we dus maar deden. We dachten dat dit geld verloren was, maar de volgende dag bleek (bij een andere receptioniste) dat we het geld van d e2e en 3e nacht wel terug konden krijgen. Toen bleek dat onze kamer maar drie vrije bedden had, maar we waren met zn 4e. Terug naar de receptie, waar bleek dat Francois op een andere kamer verbleef. Toen begon de zoektocht naar de ‘ladies bathroom’: we konden de mannendouches wel snel vinden, maar na een aantal rondjes over de verdieping van het hostel konden we de vrouwendouches niet vinden. Nou ja, dachten we toen, het plaatje van de man op de mannendouches zou wel ‘unisex’ betekenen. Toen we onze tanden aan het poetsen waren, zagen we inderdaad een aantal jongens vreemd opkijken, maargoed. De volgende ochtend snapten we waarom: de vrouwendouches waren één verdieping lager…

De eerste dag in Dublin leek ons een goed moment om een wandeltour door het centrum te doen. Echter, de tour was zo verschrikkelijk saai dat we tijdens de pauze besloten om ons af te melden en op eigen houtje verder te gaan. Tijdens de trip kochten we al onze ontbijtjes en lunches bij de supermarkt, wat telkens een zoektocht is naar een combinatie van gezond en lekker en makkelijk op te eten. Onze voeten waren ondertussen al flink moe van het dagje Leeds (en van het vorige weekend Birmingham, Oxford en Cambridge). We zagen de bekende kroeg in Temple Bar, het uitgaansgebied in Dublin. De universiteitscampus ‘Trinity College’ was erg mooi, en we sneakten samen met een schoolklas in een van de college gebouwen. Binnen leek het een beetje op een scene uit een Harry Potter film.

De lente is een mooi seizoen om naar Engeland/Ierland te gaan: er zijn veel bloesembomen en ook zijn de Engelsen/Ieren fan van veel bloemen in de stad. Een ander bijkomend voordeel is de zon: ik heb weinig last gehad van regen de afgelopen twee maanden. Het was helaas iets te koud om in een park te lunchen, en ondanks het mooie weer in Nederland hadden wij onze winterjassen nog wel nodig. Omdat we geen internet hadden in Dublin (Ierland) waren we blij als er ergens wifi was (lees: ik behoor tot de nieuwe generatie waarvan de mobiele telefoon in de rechterhand vastgeplakt zit). Het is wel echter wel de moeite waard om Facebook in de gaten te houden, want de Amerikanen en Brazilianen maken een Europe-trip en daarvan posten ze de mooiste foto’s op facebook.

Op woensdag zijn we naar de Guiness-fabriek geweest, het bekende biermerk in Ierland. Het bier is vrij zwaar, en ziet eruit als koffie (inclusief klein schuimlaagje). Daarna zijn we doorgelopen naar een bekende gevangenis in Dublin, die gebouwd is in 1700 en tot 1920 in gebruik was. In het New Art-Museum hebben we vervolgens heel hard gelachen: moderne kunst is toch iets aparts. Een aantal kamers leek op een discotheek. Omdat we moe waren van het lopen (en dat is niet overdreven) hebben we de tram gepakt naar het centrum. Daar was het zoeken naar een goedkoop eettentje. Dublin is een erg dure stad, niet erg voordelig als student. Woensdagavond wilden we uitgaan, en nadat we aan twee ‘locals’ gevraagd hadden waar we heen konden, besloten we toch maar hun advies niet op te volgen: de clubs zagen er nogal leeg uit. We eindigden bij Temple Bar, waar een Guiness bijna zeven (!) euro kostte. Helaas niet onder het genot van een biertje luisterden we naar een lokaal bandje.

Donderdag stond in het teken van de terugreis: maar eerst nog even shoppen. Francois’ vliegtuig vertrok eerder, dus met zn 3e hebben we menig kledingwinkel gezien. Wonder boven wonder pasten onze nieuwe aankopen in onze rugzakken. Vliegen is eigenlijk best een normale manier van reizen: een vlucht van 40 minuten is zo voorbij. Toch was het mooi om de wereld vanuit de lucht te zien; ik heb zelfs de Engelse stranden gezien (ze zagen er leeg uit haha).

Gisteravond kwamen we laat thuis, en ik had tijd om mijn nog natte handdoek uit te hangen en te verwisselen voor een schone om ook mijn mini-koffertje in te pakken voor jawel: Edinburgh. Van velen heb ik al gehoord dat deze stad echt een pareltje is, dus ik ben erg nieuwsgierig. Op dit moment is de batterij van mijn laptop bijna leeg, en in het café hier in Edinburgh is geen stopcontact te vinden. De komende vier dagen zullen mijn voeten niet gespaard worden: Edinburgh here I come!