De grote stad

Vorige week stond in het teken van studeren: mijn eerste tentamen, die gelukkig multiple choice was, heb ik gehad. Vandaag kon ik op internet zien dat ik hem ook gehaald heb! Vorige week heb ik ook mijn eerste opdracht ingeleverd voor de Language School. Het voelt goed om te studeren. Vandaag had ik een werkgroep Macro economie, en de conclusie van de werkgroep was dat het eigenlijk voor ons nog wel aantrekkelijk is om langer door te studeren. De banen liggen niet voor het oprapen, en hoewel de economie wel aantrekt duurt het zeker nog één of twee jaar voordat ‘het geld weer rolt’ en consumenten meer uit gaan geven en bedrijven dus meer werknemers zoeken.

Van alle onrust in de wereld krijg ik hier in Hull maar weinig mee. De voornaamste reden is dat er geen televisie in huis is. Via internet krijg ik wel het een en ander mee, zoals de afscheiding van de Krim van Oekraine. Van de gemeenteraadsverkiezingen krijg ik meer mee, aangezien heel Facebook daarmee volstaat.

Vorige week hebben we een traditioneel Duits recept gegeten met ‘de eetclub’: verse rode kool, aardappels en gehaktballen (meatballs). Ik dacht eigenlijk dat het Nederlands was, maar blijkbaar bestaat hetzelfde gerecht dus ook in Duitsland! Als toetje Amerikaanse apple-crumble. De gewoonten uit de USA blijven mij verbazen: vandaag zag ik op Facebook een foto van een Amerikaans meisje dat van haar ouders een grote doos met eten had gekregen, opgestuurd vanuit de USA. Heel leuk natuurlijk, maar mijn mond viel open van de inhoud: het is namelijk nogal duur om een doos op te sturen, laat staan als het een grote doos is. Maar hij zou wel niet zo zwaar zijn geweest aangezien de inhoud vooral bestond uit lucht: haar ouders hadden ongeveer 8 soorten cornflakes opgestuurd!
Donderdagavond ben ik naar de karaoke geweest, in de nacht heb ik nog een opdracht aan mijn Spaanse klasgenoot gegeven. Die opdracht moesten we de volgende dag om 12u inleveren en hij was nog niet begonnen! En hij was vergeten om het papier op te halen in een van de gebouwen op de campus, waar de opdracht op uitgelegd stond. Om 12u ’s nachts heb ik hem het blaadje gegeven, en ik weet niet hoe hij het gedaan heeft, maar de volgende ochtend was hij klaar haha.

Bij een van mijn werkgroepen had ik een leuk gesprek met mijn docent. Dat is nogal uitzonderlijk hier: de afstand tussen de docent en de student is groot. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, en nadat ik ‘Holland’ geantwoord had vertelde hij dat hij in een stad in het oosten van Nederland les had gegeven. Ik begon al enthousiast met: ‘was het Nijmegen?’ maar na lang nadenken kon hij het zich herinneren: Enschede. Enschede zelf had weinig indruk gemaakt op hem, Amsterdam des te meer.

Afgelopen week heb ik fanatiek gehockeyd, net zoals gisteravond. Vandaag heb ik rugpijn, misschien ligt het aan de hockeytraining maar het kan ook het matras zijn, of de pumps die ik gisteravond aan had haha.

Vrijdagochtend moest ik eerst mijn opdracht afmaken; bijna vergeten om de bronnenlijst op alfabetische volgorde te zetten. De printer in de bibliotheek besloot om precies op vrijdag mijn opdracht te weigeren: er kwam maar geen printje uit… Uiteindelijk wel en toen heb ik hem maar snel ingeleverd bij de Language School. Ik ben een paar minuten eerder uit mijn les weggesneaked, om snel mijn tas thuis te pakken en naar Nicole te gaan. Met de bus naar het treinstation, en daar stond Megabus op ons te wachten. Megabus is goedkoper dan menig treinticket, maar echt een heel comfortabele manier om te reizen is het niet aangezien je na twee uur in de bus wel de behoefte hebt om je rug te strekken. Ook kan ik het niet aanraden om achterin de bus te gaan zitten: de airconditioning werkt voornamelijk voorin, en ook de wc is achterin de bus… We stapten van de bus over op de trein richting Londen. Het treinstation was nogal vreemd: geen dorpje te bekennen, maar wel 7 grote rookovens. Het was een gek gevoel om vanuit het Engelse landschap Londen binnen te rijden. Achteraf bleek dat we aankwamen op het station waar ‘platform 9,5’ is: het perron van de Harry Potter films. Een tip voor iedereen die in Engeland wil gaan reizen of wil gaan studeren: kijk de films. Ik heb het zelf niet gedaan, en ik ga het ook niet doen omdat ik Harry Potter al zo’n 10 jaar goed kan negeren.

Van het treinstation was het maar een klein stukje lopen naar het hostel, en onderweg konden we mooi een aantal foto’s maken bij een echte rode telefooncel. Na het inchecken bij het hostel konden we de kamer in. De recensies hadden ons al gewaarschuwd dat het nogal op een gevangenis leek, dus wat we zagen viel nog geeneens tegen. De bedden hadden gordijntjes, waardoor het warmer was in bed maar het leverde tenminste wel privacy op. We besloten om maar gelijk weer weg te gaan en op zoek te gaan naar een restaurantje. Na het kopen van de zogenoemde ‘Oystercard’ konden we de metro in. Bij Piccadilly circus zijn we uitgestapt, en daar hebben we bij een thais restaurant gegeten.

Het is even wennen aan de manier waarop Londenaren uit eten gaan: ze nemen niet echt de tijd om uitgebreid te dineren, maar willen het liefst zo snel mogelijk geholpen worden om vervolgens zo snel mogelijk weer weg te zijn uit het restaurant. In de wijk gingen we opzoek naar een pinautomaat. Die was lastig te vinden, maar de wijk bleek heel leuk: veel restaurantjes en barretjes.

De avond brachten we door bij Franziska en haar Duitse vrienden, die uit Berlijn waren overgekomen om de verjaardag van het meisje te vieren dat in Londen studeert. Na pre-drinks in hun appartement (wat heel mooi was, zeker voor centraal-Londen), zijn we naar een bar gegaan. Daar was het dan eindelijk tijd om te dansen! Aan het einde van de avond besloten Nicole en ik dat we honger hadden, en dat we zin in kebab hadden. De kebab aten we in tegenover een klein parkje. Dat die plek misschien niet zo veilig was als dat ie leek, kwamen we al snel achter. Een donkere man met een dikke gouden ketting kwam langslopen, en we konden het telefoongesprek dat hij voerde duidelijk meekrijgen: ‘how many grams do you want’. Oftewel, als we graag cocaine hadden willen kopen dan was toen het moment. Gelukkig zat er een stelletje bij ons in de buurt, dus we voelden ons niet heel onveilig.

Na de drugsdealers kwamen twee redelijk dronken engelsen voorbij. Met hen hebben we gepraat over taalverschillen, en hebben we de betekenis van het woord ‘cunt’ geleerd (een nogal bruut scheldwoord in Engeland). Op een gegeven moment kwam er een enge man naar ons toegelopen, die vroeg of we geld hadden voor hem omdat hij naar het ziekenhuis moest. Toen liet hij zijn arm zien, die helemaal onder het bloed zat. Ik keek snel weg, anders zou die kebab er weer uitkomen… Gelukkig stuurden de Engelse jongens hem weg. Na dit alles was het tijd om te gaan slapen, maar eerst moesten we terugkomen naar het hostel. Het leek een goed idee om een taxi te nemen: maar eenmaal in de taxi liep de meter snel op. 20 pond lichter stonden we weer voor ons hostel.

Op zaterdagochtend had ik zo’n dorst (na die kebab) dat ik snel wat kleding aantrok en naar het ontbijt ben gelopen. Daar had ik een grappig gesprek met een Braziliaanse man, over dat hij in Londen had gewoond maar nu in Parijs woonde en werk zocht. Hij had een goede economische opleiding gevolgd in Brazilie, maar voor hem was het erg lastig om in Europa werk te vinden. Hij zei mij dat ik blij moest zijn dat ik zo dicht bij huis was, maar eigenlijk kan hij ook in 12u (vliegen) thuis zijn. Het vliegticket is alleen wat duurder… Weer een bewijs dat alles in de wereld steeds dichter bij elkaar komt. De ochtend hebben Nicole en ik doorgebracht op een markt: Broadway Market. Schrijf de naam op, want als je een keer op een zonnige zaterdag in Londen beland, moet je hier echt heen! Het was een stukje lopen vanaf het metrostation maar de markt was het waard: allerlei leuke snuisterijen, veel eten (cupcakes, poffertjes) en etenswaren (honing, kaas, etc). Het leek wel alsof heel hip Londen naar deze markt was gekomen. Verschillende straatbandjes speelden muziek: een en al vrolijkheid en ‘happiness’. Hierna liepen we langs een smalle rivier, om vervolgens bij Victoria Park uit te komen. Vanaf daar hebben we weer de metro gepakt naar Kensington Gardens. Na een stop bij de supermarkt konden we lekker lunchen in het park. Mijn vitamine D is weer helemaal op peil na dit weekend, want elke dag hadden we zon!

Hierna zijn we op zoek gegaan naar Franziska en haar vrienden, zij waren bij de Big Ben. Ik had even een niet zo’n helder momentje, en dacht dat de Big Ben bij de Tower Bridge in de buurt was. Halverwege in de metro kwamen we daar gelukkig achter, waardoor we snel over konden stappen op een andere lijn. Oja, kijk nooit naar het spoor als je op het perron staat. Voor je het weet zie je een muis!! Franziska was ondertussen alweer vertrokken bij de Big Ben, maar door bijna lege telefoonbatterijen besloten we dat het handiger was om elkaar pas ’s avonds te zien. Bij de Big Ben hebben we leuke foto’s gemaakt. Wat een verschil met de markt in de ochtend en deze toeristische trekpleister… Ik had bijna een aspirine nodig haha. Na de Big Ben en Londen Eye was het tijd om naar de Tower Bridge te gaan. Hier hebben we koffie gedronken bij Starbucks. Na de koffie was het tijd voor avondeten, dus we reisden naar Piccadilly Circus. Hier hebben we lekkere zalm gegeten, waarna we wel een beetje moesten haasten om op tijd bij de pre-party te zijn. Hierna zijn we naar KOKO gegaan, een club. De muziek was niet helemaal mijn smaak maar het was leuk om in een club te zijn. Dit keer besloten we om geen taxi te nemen, maar de bus. De bus bleek alleen niet in de buurt van ons hostel te komen, maar op de kaart zagen we dat we al best dichtbij ons hostel waren. Londen bleek toch wel een veilige stad: we konden twee kilometer lopen zonder gekke mensen te zien.

Zondag moesten we om twee uur alweer op het station zijn voor de terugreis. Na het ontbijt was het dan ook snel alles inpakken, het linnengoed bij de receptie inleveren en uitchecken. We gingen met de metro naar Oxford Street, waar we er al snel achter kwamen dat het niet zoveel zin had om te willen winkelen om 10u ’s ochtends als de winkels pas om 12u open gaan haha. Gelukkig was Hyde park dichtbij, en hier hebben we dan ook prima de tijd doorgebracht (lees: op een handdoek in de zon liggen met uitzicht over het meer in Hyde Park).
De terugreis duurde niet zo lang, aangezien ik een uur in de trein kon slapen en een uur in de bus. Moe maar voldaan was het thuis dan ook fijn om mijn eigen bed weer te zien! Na Wie is de Mol teruggekeken te hebben kon ik dan ook lekker slapen.

Na dit leuke weekend, waarin de verschillen tussen een wereldstad zoals Londen en een plattelandsstadje als Hull wel erg duidelijk waren, was het weer tijd voor college: maandagochtend om kwart over negen zat ik fris en fruitig bij het college macroeconomics. Om vijf uur heb ik mezelf naar hockey gesleept, wat na een paar minuten toch wel weer erg leuk bleek te zijn. Gisteren was het St. Patricksday, een soort Koningsdag in Ierland, maar het wordt ook in Engeland gevierd. Met een grote groep van voornamelijk Fransen en Duitsers zijn we naar een club gegaan. Stiekem was dit feestje leuker dan het feesten in Londen, vooral omdat het leuker is om met mensen te feesten die je kent!

Vanochtend ging de wekker gelukkig niet zo vroeg, maar nu (het is hier 11u savonds) is het wel tijd voor bed!